Late middeleeuwen

De kerk had bezwaren tegen teveel amusement. In 1234 wordt het geestelijken zelfs verboden zich in gezelschap van speellieden te vertonen. Het is dan ook wel vermakelijk om te zien dat er vele posten te vinden zijn in rekeningen van kloosters en geestelijken van uitbetalingen aan speellieden. De waarschuwingen en verboden vanuit de kerkelijke instanties over dit punt waren blijkbaar nodig. Dat bewijst ook de volgende opmerkelijke anekdote uit een Engels Benedictijner klooster. In 1224 kloppen daar tijdens enorm noodweer twee verdwaalde Franciscaner broeders aan de poort. Door hun vuile- en oude kleding ziet de broeder die de poort opent hen aan voor speellieden. Onmiddellijk geïnteresseerd licht hij de prior in. De prior heet de gasten aan de poort hoogstpersoonlijk en vol goede zin welkom. Hij nodigt de “speellieden” uit om binnen te treden en om voor wat vertier te zorgen. Geschrokken geven de Franciscaners met benauwd gezicht te kennen dat zij absoluut niet tot zulk volk behoren! De Benedictijners komen daarop in actie en zetten de Franciscaners direct weer buiten de poort.

Er is uit geschreven bronnen ook een geval bekend van een goochelende broeder namelijk Betson uit Engeland. Zijn laat 15^e eeuwse notities zijn bewaard gebleven en hij moet de kwajongen onder de broeders geweest zijn. Hij schrijft:

“Neem een dunne haar, bijvoorbeeld van het hoofd van een vrouw, en maak deze vast aan een uitgeblazen ei. Je kunt nu het ei laten bewegen door het andere eind van de haar in je hand te houden. Niemand zal de haar zien omdat deze zo dun is. Je kunt zelfs het ei in een huis ophangen en vele mensen zullen denken dat het door niets in de lucht gehouden wordt. Of gebruik een beetje was om één eind van een haar aan een munt te verbinden, trek aan het andere eind van de haar en de munt zal bewegen en vele mensen zullen denken dat dit gedaan wordt door magie.”